Eerder deze week was ik in gesprek met een vriendin. En erna besefte ik dat met name de afgelopen 1,5 maand mijn werkdagen een beetje te gevuld waren. Ik nam nauwelijks tijd voor fatsoenlijke pauzes. Tussen de middag eten lukte nog net. Momentjes voor reflectie die ik doorgaans elk dagdeel wel even kort neem, of een thee-pauze kwamen er ook niet van. Waarom eigenlijk niet?
Voelde ik druk vanuit mijn werkgever? Nee. Voelde ik druk vanuit collega’s? Nou dat ook niet.
Eerder dit jaar startte er een nieuw project waar ik veel zin in had, het blijkt ook erg leuk. Het team, het onderwerp, de werkmethode: allemaal leuk en inspirerend.
Waar kwam de werkdruk dan vandaan?
Aan het begin van dit jaar had behoefte had aan verandering. Nieuwe dingen leren, zinvol bezig zijn, en nieuwe dingen te gaan doen. Dit verlangen werd door het nieuwe project ruimschoots vervuld. In het begin kostte al die nieuwe dingen veel energie en tijd. Misschien raakte ik aan dat gevoel een beetje gewend. Daarnaast had ik behoefte aan waardering, ik wilde graag voelen dat mijn werkzaamheden er toe doen. En ik voelde veel betrokkenheid. Ik neem graag verantwoordelijkheid en heb behoefte aan wederkerigheid en collegialiteit. Wanneer ik zie dat iedereen in het team er vol voor gaat. Dan wil ik daar ook op die manier aan bijdragen.
Inmiddels slokt het nieuwe project een groot deel van mijn werktijd op. Daarnaast heb ik ook nog andere werkzaamheden te doen. Liefst op de wijze zoals ik dat met een minder volle agenda ook deed. Ik werk niet meer uren, maar wel alle uren voluit. Dat is natuurlijk niet verstandig, en eigenlijk onnodig. Niet alles hoeft meteen af.
Wat leverde het me op?
Na het gesprek realiseerde ik dat ik – onder andere door de volle werkagenda – de afgelopen periode te weinig dingen heb gedaan waarvan ik uitrust en nieuwe energie op doe. Voor mij zijn dit dingen zoals wandelen, buiten zijn, dagelijkse reflectie, genoeg slapen, contact met familie en vrienden.
Het gebrek daaraan zorgt dat ik me vermoeid, bezorgd en ongemakkelijk voel.
Vermoeid omdat ik simpelweg niet uitgerust ben. Ongemakkelijk omdat ik meer tijd zou willen hebben voor werkelijk contact met familie en vrienden. En dat is er duidelijk bij ingeschoten, omdat ik er geen ruimte voor heb. Tenslotte voel ik me bezorgd of het me komende tijd gaat lukken weer rustmomenten gedurende de dag te nemen. En tijd te maken voor dierbaren.
Ik neem me in elk geval voor om elke werkdag tijd in te ruimen voor reflectie. Dan volgt de rest hopelijk vanzelf.
Waarover maak jij je druk?
Misschien vind je dit ook interessant: Durf