Wat maken we een drama!

Dit weekend keek ik een serie. Tijdens het kijken viel me op dat de karakters totaal niet op een verbindende manier met elkaar omgingen. De omdat-ik-het-zegs waren niet van de lucht. Net als scenes waarin veel werd gepraat óver iemand, en de halve waardheden om iemand te beschermen. Ik zag dat communiceren op een niet verbindende manier vooral zorgt voor veel drama en pijn.

Een echt drama

De serie vertelde een verhaal over een familie waarin iemand onder verdachte omstandigheden was komen te overlijden. Uiteraard waren er legio verdachten. De serie was omgeschreven als thriller-drama serie. Dat is een prima beschrijving van wat ik heb gezien. Het grappige is, dat ik terwijl ik zat te kijken regelmatig dacht: de drama komt vooral door de manier van communiceren. Als de karakters de dingen die ze willen zeggen meer in een verbindend jasje zouden steken. En eerlijker zouden zijn over wat ze daadwerkelijk voelen en willen, zou het lang niet zo spannend zijn om naar deze serie te kijken.

Wat zag ik dan?

Ik zag dat gevoelens en behoeften niet werden uitgesproken. Of ronduit werden ontkent. Er werd niet uitgegaan van datgene wat iemand daadwerkelijk zag, maar wel van interpretaties. Ik zag dat er dingen half werden uitgesproken, waardoor er zóveel ruimte voor speculatie overbleef dat er dingen werden aangenomen die helemaal niet klopten. Er werd op een manipulerende manier ingespeeld op gevoelens van anderen om iets gedaan te krijgen, zonder daar voor uit te komen. Dit alles veroorzaakte best veel drama en verdriet.

Drama is leuk voor tv

Een tv-serie vaart daar natuurlijk wel bij, de drama zorgt voor spanning en sjeu. De scriptschrijvers hadden de figuren in de serie natuurlijk bepaalde karakters meegegeven om recht te doen aan de beschrijving thriller-drama. De dingen die ze zeiden en deden waren op momenten een uitvergroting van hoe mensen “in het echt” met elkaar communiceren, maar het was wel realistisch. In het echte leven is die drama misschien juist iets waar we prima buiten kunnen. Maar ik zag ineens juist dat we het onszelf nogal moeilijk maken als we niet gewoon zeggen wat we ten diepste voelen en willen. En dat drama vooral zit in onvermogen dat goed te communiceren.

Zoals je misschien begrijpt vond ik deze serie onverwacht leerzaam!

Hou jij van een beetje drama?

Misschien vind je dit ook interessant: Hoe kun je het model van verbindende communicatie inzetten?