Ken je dat gevoel? Dat je ergens lang of hard aan gewerkt hebt en op het moment dat je denkt “Hoera, het is klaar!” Blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Dat gevoel had ik deze week, op mijn werk.
En wel bij de oplevering van een technisch systeem. Daar werken we al vrij lang aan en aan het begin van deze week zag het er allemaal goed uit. Ik had hoopvolle gedachten: Zouden we het systeem dan nu toch echt kunnen vrijgeven? Zouden we nu eindelijk kunnen profiteren van ons lange werk?
We keken de eerder geschreven factsheet nog eens door op onduidelijkheden, maakten de rest van de communicatie in orde….
Maar helaas! De laatste testen wezen toch nog op een probleem dat echt eerst opgelost moet zijn voor we het systeem kunnen vrijgeven!
Oeh! Wat voelde ik me teleurgesteld, moe en leeg na een dag analyseren van het probleem.
Het lukte me deze gevoelens te koppelen aan behoeften.
Ik voelde me leeg, omdat ik behoefte had aan resultaat, een werkend systeem. Ik voelde me moedeloos en teleurgesteld omdat ik behoefte had aan afronding. We hebben er al zoveel tijd aan gewerkt, het mag nu wel eens af zijn, maar zo ver is het dus nog niet. Ik had ook behoefte aan inzicht over waarom ik me zo voelde. Ik had ook behoefte om bij dit gevoel van “falen” stil te staan. In verbindende communicatietaal wordt dit ook wel rouwen genoemd. Tijd nemen om iets te verwerken, en stilstaan bij gemis, en/of verdriet. Doordat ik kort de tijd om die gevoelens en behoeften te erkennen smolten ze als het ware weg.
Ik kon er weer van een afstand naar kijken. Ja, het is jammer dat het project nog niet afgerond is. Maar er was ook weer ruimte om er met vertrouwen naar te kijken. Dit probleem moet toch op te lossen zijn. En: o ja wat heb ik vandaag fijn samengewerkt. Dat is dan weer iets om heel blij mee te zijn. Na na deze inzichten kon ik opgeruimd, alhoewel nog wel wat moe aan de avond beginnen.
Wat doe jij als je teleurstelling voelt?
Misschien vind je dit ook interessant: Verwachtingen en samenwerking