De pauze van het niet schrijven van blogs die ik aankondigde in mijn vorige bericht duurde wat langer dan van te voren bedacht. Maar ik ben er weer met een nieuw bericht! En dat gaat over de moeite die het kostte om weer te beginnen en de emotie die erachter lag. Ik bleek me namelijk te schamen.
Waarom die schaamte?
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik een pauze nam. Ik dacht voor een periode van enkele weken. Het plan was dat ik april weer zou beginnen met schrijven. Maar dat werd dus iets langer.
En waarom is die langere pauze dan aangekondigd dan problematisch in mijn ogen? Nou, ik schaamde me. Ik schaamde me omdat de pauze langer heeft geduurd dan ik beloofde. En dat ervaar ik als schaamtevol omdat ik het prettig vind om me te houden aan afspraken. Zo laat ik aan anderen merken dat ik betrouwbaar ben. Die waarde is behoorlijk in het gedrang gekomen. Door niet in april weer blogs te publiceren verbrak ik de afspraak die ik gemaakt had. Nog wel duidelijk terug te lezen voor iedereen en zonder daar verder op terug te komen.
Hoe kwam ik er vanaf?
Al een paar maanden geleden dacht ik al een paar keer: laat ik weer eens een blog schrijven. In december ben ik zelfs met een stukje gestart. Maar meer dan een paar zinnen werd dat niet. Ik had totaal geen zin om een stukje te schrijven omdat er iets was dat me dwars zat. Ik kwam niet verder met het stuk en ook niet met mijn gedachten of gevoel erover.
Tot ik gisteravond in een boek van Louise L. Hay las:
“omdat ze (mensen) iets in het verleden niet hebben gedaan of op een bepaalde manier hebben gedaan, kunnen ze vandaag het leven niet ten volle beleven.”
Bij het lezen van die zin dacht ik twee dingen:
- Het lijkt me jammer en onnodig om vanwege één situatie in je verleden je te laten tegenhouden om te doen wat je leuk vindt.
- Aha! Ik herken dit, bijvoorbeeld in de situatie van het niet meer kunnen starten met schrijven van blogs. Als ik daar nu even bij stil te sta en er probeer achter te komen waarom het zoveel moeite kost dan helpt me dat waarschijnlijk om weer te beginnen.
Daar nam ik de tijd voor en zo kwam ik er dus achter dat schaamte vanwege het niet kunnen voldoen aan een afspraak die ik met mezelf gemaakt had er voor zorgde dat ik nog niet opnieuw begonnen was met het schrijven van blogs. En zoals zo vaak bij blokkerende gedachten, zodra je ze aandacht hebt gegeven verdwijnen ze. In dit geval levert het ook nog een eerste blogje op!
Schaam jij je wel eens ergens voor?