Eerder beschreef ik het model van verbindende communicatie. In de tweede stap van het model geef je aan wat je gevoel is bij een bepaalde waarneming. De kunst is hier daadwerkelijk een gevoel van jezelf te benoemen, zonder daarbij een interpretatie te geven. Dat laatste doen we sneller en makkelijk dan je misschien zou verwachten. We noemen beschrijvingen van gevoelens die geen echte gevoelens weergeven quasi-gevoelens.
Wat zijn quasi gevoelens?
Quasi-gevoelens zijn woorden die in het dagelijks leven veel gebruikt worden om een gevoel uit te drukken, terwijl ze dat niet doen. We betrekken er acties van anderen bij. Vaak zijn het woorden die de zeggenschap over je eigen leven uit handen geven aan personen buiten jezelf.
Ik voel me verlaten
Ik voel me onder druk gezet
Dit zijn beide uitingen die je alleen kunt doen in verband met anderen. Als er geen anderen bij betrokken waren zou je deze twee voorbeeldzinnen niet kunnen uitspreken. Immers, om je verlaten te voelen is er iemand nodig die bij je weg gaat. Als je zegt je onder druk gezet te voelen, is er iemand die naar je naar jouw idee onder druk zet. Zodat er een tweede persoon nodig is om een uitspraak te doen benoem je geen echte gevoelens. Wat je wel weergeeft is een interpretatie van een situatie.
Een quasi-gevoel wordt ook wel vooraf gegaan aan de woorden Ik heb het gevoel dat….
Van quasi-gevoel naar gevoel
Oké, maar hoe kom je van quasi-gevoel naar gevoel?
De zin Ik voel me onder druk gezet kan worden Ik voel me vertwijfeld.
Hierbij beschrijf je een gevoel los van acties van anderen. De focus ligt zo meer op jouw binnenwereld en doet meer recht aan jou. Een gevoel ontstaat door een bepaalde prikkel die je krijgt, maar staat daar eigenlijk los van. Je gevoel zegt alles over jou en je binnenwereld, niet over de situatie en de buitenwereld. Door je echte gevoel te benoemen zal het meer uitnodigen om na te gaan hoe het komt dat je dit gevoel hebt. Bijvoorbeeld dat je je vertwijfeld voelt. Wil je recht doen aan verschillende aspecten, of heb je behoefte aan meer bedenktijd?
Wat levert het op?
Het noemen van een echt gevoel zal je sneller naar de onderliggende behoefte brengen en zorgt ervoor dat je in contact blijft met je zelf en je niet afgeleid wordt met gedachtes over wat anderen in jouw ogen zouden moeten doen. Kortom je echte gevoelens benoemen bieden je de kans dichter bij jezelf te blijven.
Het vergt wel wat oefening om quasi-gevoelens te herkennen. Ik heb er een tijdje een spelletje van gemaakt om wanneer ik iemand een gevoel hoorde benoemen bij mezelf na te gaan of het inderdaad een gevoel of tóch een quasi-gevoel zou zijn. Zoals ik hierboven beschreef neem ik als signaal dat wanneer er anderen bij betrokken zijn om het gevoel te hebben het niet over een echt gevoel, maar een interpretatie, en dus een quasi-gevoel gaat. En zodra je iemand hoort zeggen dat ze het gevoel heeft dat…. weet je zeker dat er geen echt gevoel maar een quasi-gevoel benoemd wordt.
Kun jij quasi-gevoelens herkennen?
Misschien vind je dit ook interessant: Hoe kun je het model van verbindende communicatie inzetten?