Oordelen en zelfverwijt

Pfoe ik merk dat ik deze week bij het schrijven van een nieuwe blog me vooral situaties voor de geest haal van dingen die ik in communicatie graag anders had willen doen. En dat kan hartstikke goed zijn in het kader van groei en leren, maar ik merk dat ik een beetje blijf steken in het oordeel of verwachting dat ik het beter had moeten doen.
Zo vind ik dat ik in bepaalde situaties minder oordelend had kunnen zijn, of minder eisen had kunnen stellen bij het stellen van een vraag. Om het compleet te maken gooi ik er ook nog wat zelfverwijt tegen aan. Want waarom lukt het niet de hele tijd zoals ik het voor ogen heb?

Nou ja, het antwoord daarop is natuurlijk een logische: als je iets aan het leren bent kun je niet verwachten dat het meteen helemaal gaat zoals je graag (veranderd) ziet. En daarbij: dat zaken anders verlopen dan je graag ziet komt gewoon voor. Hoort er allemaal bij en is niet raar. Soms kun je er ook nog iets van leren. Dat probeer ik dan ook maar en neem mijn oordeel over mezelf nog eens onder de loep.

Wat was mijn oordeel, en welke gevoelens en behoeften liggen er achter?

Het oordeel: ik had beter moeten communiceren, me meer volgens verbindende communicatie moeten uiten en niet moeten oordelen.

Gevoelens die ik heb bij dit oordeel:
Ik voel teleurstelling, frustratie, irritatie, onrustig, schaamte, ongemak, chagerijnig, bezorgdheid, ongeduld, moedeloosheid.

Welke onvervulde behoeftes heb ik:
Als ik kijk naar welke onvervulde behoeften achter de gevoelens schuil gaan. Dan merk ik verschillende behoeftes op:

– Groei en leren: ik maak me de manier van verbindend communiceren graag eigen
– Voortgang: het me eigen maken van verbindende communicatie kan me niet snel genoeg gaan!
– Rechtvaardigheid: als ik terugkijk en zie dat ik liever anders had gehandeld of met meer mededogen op iemand gereageerd had dan raakt dat mijn behoefte aan rechtvaardigheid.
– Vertrouwen, ik wil er op kunnen vertrouwen dat het goed is zoals het is, dat er ruimte mag zijn voor groei
– Voldoening; ik kijk graag met een tevreden gevoel terug naar mijn acties
– Verbinding; ik verlang naar echt contact.
– Verandering, ik verlang ernaar dat ik meer op verbindende manier kan communiceren

Vervulde behoefte:
Welke behoefte was er op het moment van communiceren wel vervuld?
– Expressie, ik wil me graag laten horen

Wat levert deze oefening me op?

Ik merk dat het stil staan mij mijn oordeel, gevoel en achterliggende behoefte met veel rust brengt. Ik kan accepteren dat het gegaan is zoals het gegaan is. En denk dat ik het een volgende keer anders kan doen. Ik merk ook iets anders. De oefening laat me stilstaan bij wat ik mis en waarover ik verdrietig kunt zijn.
Nu rest een gevoel van opluchting en ook geruststelling. Waardering voor wat ik al geleerd heb, door het doorlopen van mijn gevoelens en behoeften voel ik weer ruimte en blijdschap ook bij het terugkijken van de hierboven genoemde situaties. Mijn behoefte aan voldoening is als vanzelf vervuld. Mooi einde van de oefening!

Zit jij jezelf ook wel eens in de weg met oordelen over jezelf