Oordelen is iets dat we allemaal doen. Hopelijk niet doorlopend, maar we – mensen – doen het vrij veel. Onze omgang met anderen is er van doordrongen. Zodanig zelfs dat er een ezelsbrug is verzonnen om minder te oordelen en meer open te luisteren: Laat OMA thuis. Waarbij de O staat voor oordelen, de M voor meningen en de A voor aannames. Het gaat erom dat je die in een gesprek achterwege laat zodat er meer ruimte komt voor openheid in een gesprek.
Er zijn ook wat signaalwoorden die je helpen om (onbewuste) oordelen te herkennen. Zinnen met het werkwoord zijn er in: Jij bent…..; ik ben iemand die….
En tijdsaanduidingen als altijd, nooit, vaak, soms, ooit gaan ook gepaard met een oordeel.
Geen situatie is ooit helemaal het zelfde, je kunt daarom niet zeggen dat iemand altijd dit of dat doet of laat. (Let op, dit is ook een oordeel – en niet eens het eerste in dit stukje!)
Dit laat ook maar zien hoe lastig het is om oordeelvrij te zijn. Dat is bijna ondoenlijk omdat je beweegt vanuit je eigen referentiekader, ervaringen en leefwereld. Dat is niet erg en je hoeft er niet mee te stoppen. Het helpt al als je in de gaten hebt dat je oordeelt. En dat dat oordeel is gebaseerd op basis van wat je weet. In je oordeel neem je natuurlijk niet mee wat je niet weet. Want dat is onmogelijk. Ieders oordeel is gebaseerd op informatie die zij tot haar beschikking heeft. Deze wetenschap helpt misschien om met wat meer losheid naar je eigen oordelen en die van anderen te kijken. Het kan ook een aanmoediging zijn, om je te verdiepen met wie je spreekt. Want áls je dan met iemand over een onderwerp spreekt en diegene blijkt kei in het vakgebied te zijn, dan wil je dat wel weten.
Hoeveel oordelen tel jij in dit stukje?
Misschien vind je dit ook interessant: Een oordeel heeft een voordeel