Soms heb je je voorgenomen iets te doen, maar dreigt het voornemen niet te slagen. Een blog schrijven bijvoorbeeld. Ik was deze week met een aantal andere dingen bezig waardoor het schrijven van een blog er bijna niet van kwam. Het zag me dwars en ik kreeg een beklemmend gevoel: “Wat nou als ik deze week geen stukje schijf, als het niet lukt iets te bedenken? Dat kan toch niet?”
En toen dacht de Verbindende Communicator in mij: Moet je een blog schrijven, of wil je een blog schrijven?
Ha, gaf ik mezelf als antwoord terug: ik moet helemaal niks! Wat gebeurt er als ik geen blog zou schrijven? Helemaal niks, er zullen geen ongelukken gebeuren. Hoogstens zal het een paar mensen opvallen dat het vrijdag is, en er geen nieuwe blog gepubliceerd is. Dat zou wel jammer zijn, maar geen reden om iets te moeten.
Nee; ik wil graag elke week een blog schrijven over verbindende communicatie. Dat vervult namelijk mijn behoefte aan leren. Het zorgt er namelijk voor dat ik sowieso 1 keer per week nadenk over verbindende communicatie. Ook wil ik trouw zijn aan mijn voornemen wekelijks een blog te schrijven. En ik vind het fijn om betrouwbaar te zijn naar de mensen die meelezen en die er misschien op rekenen dat er wekelijks iets nieuws verschijnt.
Het mooie was dat direct na mijn realisatie dat ik eigenlijk graag een blog zou willen schrijven het beklemmende gevoel op slag verdween. Wat natuurlijk zorgde voor ruimte en energie om toch een blogje te tikken.
Wanneer denk jij iets te moeten?
Misschien vind je dit ook interessant: Plichtsbesef