Afgelopen weken heb ik met veel enthousiasme het tv-programma De invasie van België gekeken. Dat kijken ging vergezeld van het geven van adviezen aan de deelnemers en andere uitroepen. Dat was best bijzonder, want het is lang geleden dat ik met zoveel bezieling tv heb gekeken.
Waar gaat “De invasie..”over?
In De Invasie van België beginnen tien bekende Nederlanders aan een welhaast onmogelijke uitdaging: België binnenvallen en het land inlijven bij Nederland door het uitvoeren van opdrachten waarbij delen van de Nederlandse vlag te verdienen zijn. Bekende Vlamingen komen in verzet en roepen via (sociale) media hulp in van Vlamingen om die Nederlanders op te sporen en uit België te zetten. Maar de Nederlanders hebben om die vlagdelen te bemachtigen juist hulp nodig van Vlamingen: Kun je de mensen die je helpen wel of niet vertrouwen? Die vraag maakte het heel spannende tv.
Tijdens het kijken merkte is dat ik per aflevering met meer enthousiasme ging kijken, vanaf halverwege aflevering twee was duidelijk dat ik fanatiek van mening was dat het de Nederlandse duo’s echt moést lukken om een vlag te planten en te winnen. En heb ik echt gelachen als de Belgen ergens de mist in gingen.
Lekker fanatiek
Dat fanatieke kijken riep een vraag op. Stel je voor: Er wordt een Invasie van Nederland gemaakt. En er staan twee Vlamingen voor mijn deur die mijn hulp vragen. Wat doe ik dan?
Mijn eerste reactie was dat dit fanatieke kijken mij leerde dat ik toch iets meer hart heb voor Nederland dan ik dacht. Ik wordt niet echt warm van sport kijken. Ben mede daarom niet echt bekend met het fenomeen Nederland aanmoedigen. Dus ik verbond aan mijn fanatieke aanmoediging dat ik die Vlamingen waarschijnlijk niet zou helpen, en/of zou aangeven aan het Nederlandse “opsporingsteam”. Maar dat voelde eigenlijk direct niet goed.
Labels zorgen voor afstand
Ik dacht er een tijdje over na. En kwam tot de conclusie dat – naast de indeling op nationaliteit en de labels Nederlander of Belg – er natuurlijk nog veel meer labels op mensen geplakt kunnen worden. En dat labels kunnen veranderen. In dit geval door een andere nationaliteit aan te nemen, of doordat het deel van de wereld waarin je woont bij een ander land wordt ingedeeld. Maar met die verandereng veranderd die persoon niet wezenlijk. Daarmaast kan ook de kijk op een label kan veranderen. Ook al kan dat in sommige gevallen lang duren Denk aan de kijk van Nederlanders op Duitsland. Labels zijn maar één manier om naar de waarheid te kijken. En geven over het algemeen nogal een beperkt beeld.
Ik realiseerde me weer dat labels juist voor afstand zorgen. En ik zoek nou net verbinding. Er is maar één label dat ik kan bedenken dat op iedereen geplakt kan worden. En dat is mens. Dus ja, wat doe ik als een persoon voor mijn deur staat en hulp vraagt? Ik heb wel eens eerder voor die vraag gestaan. Een onbekende belde aan met een nogal dringende hulpvraag en hoewel we deze persoon niet kenden en nu al lang geen contact meer hebben met deze persoon geeft het me altijd nog een heel goed gevoel te weten dat we iemand in de knel hebben geholpen.
Wat zou jij doen als een onbekende je hulp vraagt?
Misschien vind je dit ook interessant: Oordelen