Ergens deze week hoorde ik mezelf denken” Ik voel me gedwongen om…”. Aha! dacht ik toen ik dit merkte. “Ik voel me gedwongen” is een quasi-gevoel! Ik verbind een gevoel dat ik heb aan een actie van iemand anders. De actie van iemand geeft me geen gevoel, het maakt wel iets mij me los, maar het gevoel is alleen van mij, dat is niet de schuld van de actie van de ander. En daarbij: volgens verbindende communicatie kan niks of niemand kan me dwingen, alles wat ik doe is om te voldoen aan een behoefte. Maar zo voelt het niet! Misschien heb ik die achterliggende behoefte niet helemaal helder?
Wat was er aan de hand?
Het ging om een werk-gerelateerde verplichting. Een verplichting waarvan ik eerder had aangenomen dat het om een optie ging en dat ik daarin nog wat te kiezen had. Het verraste me nogal dat dit niet zo was en dat het om een verplichting ging. Het helpt natuurlijk niet dat ik nogal hecht aan vrijheid om zelf keuzes te maken en flexibiliteit.
Ik ging met de opdrachtgever in gesprek. Dat gaf inzicht in de beweegredenen van de opdracht. Ik kreeg meer begrip voor het standpunt van de opdrachtgever. De opdrachtgever kreeg begrip voor mijn standpunt. Jaja, dit hebben we bij elkaar gecheckt! Echter; puntje-bij-paaltje bleef de opdrachtgever bij zijn standpunt en was er geen optie. ik zou aan de verplichting moeten voldoen.
Het bleef lastig, want ik voelde: hier ga ik toch aan voldoen, in eerste instantie met tegenzin. Want ik wil het eigenlijk niet. Ik zie er tegenop, het kost me tijd en energie, het past lastig in mijn huidige werkschema en ik ben bang dat het niet nuttig zal blijken te zijn. Een andere optie was natuurlijk om er niet aan te voldoen en de verplichting naast me neer leggen. Maar dat was een weg die ik niet op wilde gaan. Waarom niet? Waarom dan toch kiezen om hieraan te voldoen?
Van quasi-gevoel naar achterliggende behoeften
Ik bleef het onderzoeken. Wil ik er misschien aan voldoen om erbij te horen? Ja. Had ik behoefte aan gezamenlijkheid en collegialiteit? Ja. Om harmonie te bewaren? Ja. Zo passeerde er nog wat mogelijkheden de revue, die geen van alle een gevoel van ja-dit is het! en bijbehorende opluchting en rust opleverden.
Uiteindelijk bedacht ik me: het is gewoon een werkverplichting. Het maakt niet uit wat ik er van vind en ik hoef er ook niet zo zwaar aan te tillen, het hoort gewoon bij mijn werk. En ik vind mijn werk over het algemeen leuk, het levert me een hoop positieve zaken, die ik graag wil behouden. Mijn werk vervult namelijk de behoeften aan zingeving, plezier, samenwerking en financiële gemoedsrust. En dit ene dingetje vind ik niet zo leuk. Oké dat kan. Maar het weegt niet op tegen alle positieve dingen die ik er uit haal. Ik wil er dus voor zorgen dat ik mijn werk op een leuke manier kan blijven uitvoeren. Als dit erbij hoort en ik de relatie zo goed kan houden, dan is me dat wel wat waard. Deze realisatie blijkt op dit moment genoeg reden om te doen wat van mij verwacht wordt. Het voelt ook een stuk minder als een nare verplichting. En als ik dit ga doen kom ik er misschien achter dat het meevalt.
Dit inzicht zorgde er niet voor dat mijn behoefte aan keuze-vrijheid werd vervuld, maar ik zag wel dat mijn keuze om hieraan te voldoen zorgde voor het vervullen van andere behoeften. Dat hielp me, ook al bleef het wel een beetje een worsteling. Inmiddels is de uitvoering gestart. Het valt in zoverre mee dat de verplichting misschien iets minder zwart-wit uitgevoerd hoeft te worden als ik in eerste instantie dacht. Het is nu zoeken naar een goede balans in de uitvoering.
Lukt het jou je achterliggende behoefte(n) te benoemen?
Dit vind je misschien ook interessant: Quasi-gevoelens