Als je iemand iets verzoekt, iets vraagt, vraag je dan ook iets? Ik bedoel; mag de ander zelf beslissen hoe om te gaan met je vraag. En behoort een nee ook tot de mogelijkheden, of verwacht je dat de ander aan jouw vraag zal voldoen, zuiver en alleen omdat je het vraagt?
Toen ik hier over nadacht kwam ik tot de conclusie dat ik mijn omgeving toch behoorlijk wat vragen stelde met – in mijn optiek- maar één goed, gewenst antwoord.
- Wil je de vloer vegen?
- Kunnen we vanmiddag overleggen?
Drie keer raden wat het door mij gewenste antwoord op deze vragen was.
Nu is het zo dat wanneer de ander hoort of vermoedt dat er maar één antwoord mogelijk is, zij/hij de vraag zal opvatten als een eis. En daardoor uiteraard minder geneigd is om aan je “verzoek” te voldoen. Want voldoen aan eisen vind bijna niemand leuk.
Wat is een verzoek eigenlijk?
Ik meen dat het tijdens een training was, dat er op werd gewezen dat een verzoek doen ook echt dát zou moeten zijn: een verzoek doen. Je hebt een behoefte die je graag wil vervullen, en roept daarbij hulp in via het doen van een verzoek. Het verzoek kan door de ander in overweging genomen worden. Deze persoon heeft alle vrijheid te bedenken of zij/hij daarop in wil gaan, en op welke manier.
Wat maakt een goed verzoek?
- Ben je bewust van je vraag Bij het doen van een verzoek is het goed je bewust te zijn dat het voldoen aan je verzoek een bepaalde mate van inzet vraagt van de ander.
Wat kan het verzoek “Neem je een brood mee als je uit je werk komt?” voor consequenties hebben voor de ander? Moet diegene hiervoor omrijden of een werkoverleg inkorten om op tijd bij een supermarkt te zijn? Zit er een bakker in het pand naast zijn werkplek? Je hoeft dat niet uit te zoeken voordat je de vraag stelt en je hoeft ook niet voor een ander te denken. Je kunt er achter komen door het verzoek zo te doen dat je er samen achter kunt komen of het een reëel verzoek is.
- Maak het verzoek bespreekbaar en concreet
Grote kans trouwens dat het verzoek “Neem je een brood mee als je uit je werk komt?” aanvoelt als een eis. De gesloten vraagstelling – een ja of een nee beantwoord de vraag, maar nodigt niet uit tot een gesprek.
Het helpt om, als het ware, meer ruimte in de vraagstelling in te bouwen:
“Kun je als je klaar bent met werken een brood kopen bij een bakker of supermarkt? “
Klinkt net iets anders en zal meer uitnodigen tot een gesprek, waarbij je er achter kunt komen of het verzoek haalbaar is voor de ander. Mogelijk komen jullie tot een heel andere oplossing.
- Tenslotte is het van belang of je bereidt bent om het antwoord van de ander aan te nemen, ook als het niet is wat je verwachtte of als het een nee is. Of je een verzoek echt een verzoek is blijkt voor de ander meestal pas als deze een antwoord heeft gegeven. Wanneer je laat merken dit antwoord te accepteren weet de ander dat je daadwerkelijk een vraag gesteld hebt.
Doe jij weleens verzoeken die vermomde eisen blijken zijn?