In verbindende communicatie is een verzoek doen, ofwel iemand iets vragen, de laatste stap in het model. Zelf merk ik dat ik het het soms lastig vind om iemand iets te vragen. Bijvoorbeeld vanuit de overtuigingen dat 1) ik vooral goed voor mezelf moet kunnen zorgen. En 2) anderen niet moet lastig vallen, vind ik het soms moeilijk om iets aan iemand te vragen. Dat voelt dan als te kwetsbaar en alsof ik iets doe wat ik eigenlijk niet mag doen.
En zo kan het gebeuren dat ik een simpele vraag omkleed met allerlei redenen waarom ik de vraag stel. Eigenlijk maak ik het degene aan wie ik de vraag stel alleen maar moeilijker. Moeilijker om mij te begrijpen. Daarmee neemt de kans dat iemand ja zegt op mijn vraag waarschijnlijk ook af, stel ik me voor. Ik doe dus mezelf ook géén plezier.
Als ik bij mezelf de neiging tot het vermommen van de vraag opmerk dan zorg ik ervoor dat ik alle overbodige informatie schrap. Zodat alleen de vraag nog overblijft. Lekker overzichtelijk.
Als een ander meer achtergrond nodig heeft voordat die een beslissing neemt kan diegene daar zelf om vragen. Maar ik hoop eigenlijk dat een duidelijk verzoek de kans op een ja groter maakt!
Vind jij het makkelijk om hulp te vragen?
Misschien vind je dit ook interessant: Een verzoek voorbereiden in vier stappen