In de comments van het vorige bericht geeft een lezer aan dat hij meestal vrij direct en spontaan reageert op situaties: “dus zonder eerst stil te staan om te begrijpen waar het precies omgaat”. Ik denk dat meer mensen, ikzelf incluis, dat wel kunnen herkennen. Het steeds terugkerende pleidooi om stil te staan bij je gevoel en behoefte is denk ik niet voor niks terugkerend. En is ook niet alleen voorbehouden aan het model van verbindende communicatie. Er zijn meerdere methodes die ervoor pleiten om van tijd tot tijd wat zelfonderzoek te doen.
Huiswerk?
Ik vergelijk het stilstaan bij je gevoel en behoefte maar even met je huiswerk maken. Door je huiswerk te maken kun je de lesstof misschien net wat beter doorgronden. Dat maakt het beantwoorden van vragen tijdens een proefwerk net wat makkelijker. Als je je huiswerk niet maakt kun je ook een voldoende voor het proefwerk halen. Het kost misschien wel waat meer moeite om tijdens het proefwerk op de juiste antwoorden te komen.
Door bij je gevoelens en behoeften stil te staan zul je die – en daarmee jezelf- beter kunnen doorgronden. Door je huiswerk steeds opnieuw te doen zul je steeds een stukje dieper komen. Wat fijn is, omdat je als je begrijpt wat je drijft je daar beter gehoor aan kunt geven. En het makkelijker is het met de buitenwereld te delen en er begrip voor terug te krijgen.
Een voorbeeld
Je ziet en hoort op een dag dat er medewerkers van de gemeente in het park bij je huis bezig zijn. Dit is niet aangekondigd. Ze halen met een shovell alle struiken weg. Je bent verrast en loopt naar buiten te vragen waarom ze dit doen. Er kan een keur aan gevoelens en behoeftes ten grondslag liggen aan je aan je wil om te weten waarom ze dit doen.
Bijvoorbeeld:
Je bent boos en verrast want je wist hier niets van en de shovell maakt zo’n herrie en je wilt rust!
Of je bent juist boos en verrast want je wist hier niets van en wil graag betrokken worden bij wat er in je buurt gebeurt.
Of misschien voel jij je juist blij en nieuwsgierig omdat je deze stuiken helemaal niet mooi vond en graag wil weten wat er voor in de plaats komt.
Voordat je de medewerkers van de gemeente aanspreekt en hen overlaadt met je boosheid of blijheid is het in elk geval voor jezelf goed om duidelijk te hebben waarom je je zo voelt. Jou boze of blije gevoel komt niet door hun actie maar bij een behoefte bij je zelf. Wanneer je die duidelijk hebt kun je daarover in gesprek gaan, als je dat nodig acht. Wanneer je alleen zou aangeven dat je boos/ blij bent kan de medeweker van de gemeente daar niet zoveel mee. Als je kunt aangeven waarom je boos/blij bent zal dat leiden tot meer begrip, al zal de ingezette actie niet kunnen worden stop gezet verwacht ik.
Tot slot: directe en spontane reacties zijn soms ook gewoon erg leuk en kunnen sjeu brengen in het dagelijks leven, dus laten we er niet al te krampachtig mee om gaan. Daarnaast is het ook niet de bedoeling om een natuurlijke reactie die mensen in meer of mindere mate hebben categorisch af te keuren.
Hoe kijk je aan tegen deze vorm van huiswerk maken?
Misschien vind je dit ook interessant: Iets verzoeken of iets eisen?