Deze keer wat meer uitleg over het model van verbindende communicatie.
Het model van verbindende communicatie kent vier elementen, die je kunt zien als stappen die je kunt zetten in een gesprek
De elementen zijn:
Waarneming
Gevoel
Behoefte
Verzoek
Een situatie beschreven aan de hand van het model
Een gesprek waarin je het model van verbindende communicatie gebruikt start bij een beschrijving van wat er gebeurde: de waarneming. In deze stap vertel je alleen wat je ziet gebeuren. Letterlijk – je beschrijft niet je gevoel of oordeel, maar alleen wat er gebeurt.
Een waarneming kan zijn:
“Als je binnen komt lopen en ik zie dat je laarzen modderplekken achterlaten op de vloer… “
Een poging tot waarneming vermengd met emotie en oordelen kan er zo uit zien:
“Als jij binnen komt stampen met je vieze laarzen en er zo een bende van maakt…”
Zie je het verschil in de zinnen, waarschijnlijk komen ze heel anders binnen en “hoor” je van alles achter die tweede zin schuil gaan.
Verschillende woorden uit die zin zijn niet voor één interpretatie vatbaar. Dat zijn: stampen, vies, bende, lui. Wat de een als stampen zou benoemen of vies, vind de ander misschien wel overdreven en zou dat niet aanduiden als stampen of vies. Dit is daarom geen zuivere waarneming. Mij helpt het om te bedenken dat een waarneming fysiek kan worden waargenomen en dat een zuivere waarneming is zoals een scene is die gefilmd kan worden.
Na de waarneming komen we aan bij het element behoefte. Als je een waarneming hebt gedaan benoem je het gevoel dat deze situatie bij je veroorzaakt. Je voelt je misschien onrustig worden omdat je net de vloer gedweild hebt en dat niet nog eens moeten doen vandaag.
[Waarneming} Als je binnen komt lopen en ik zie dat je laarzen modderplekken achterlaten op de vloer
[Gevoel} voel ik me onrustig worden omdat ik net de vloer heb gedweild.
Na het benoemen van je gevoel geef je meteen aan waar je behoefte aan hebt. Het derde element in het model. Bijvoorbeeld geruststelling dat je huishoudelijk werk niet voor niets is geweest.
[Waarneming} Als je binnen komt lopen en ik zie dat je laarzen modderplekken achterlaten op de vloer
[Gevoel} voel ik me onrustig worden omdat ik net de vloer heb gedweild.
[Behoefte] Ik wil graag geruststelling dat die inspanning niet voor niets is geweest.
Nu kun je een verzoek doen.
Met een verbindingsverzoek vraag je bijvoorbeeld aan de ander hoe je beschrijving ontvangen wordt.
Met een actieverzoek vraag je de ander iets te doen dat tegemoet komt aan jouw behoefte. Bij een actieverzoek mag je zo duidelijk mogelijk zijn. Liefst ook met een tijdspanne, in mijn voorbeeld komt iemand thuis en wil vervolgens tv kijken.
[Verbindingsverzoek] hoe is dit voor jou om te horen?
[Actieverzoek] zou je de modder voor je tv gaat kijken willen opruimen?
Zeker in het begin voelt deze manier van benoemen wat je bezig houdt wel wat gekunsteld. Mijn ervaring is hoe vaker je het oefent hoe meer gewoon het wordt. En het mooiste is dat het -hoe knullig het in het begin ook lijkt- het er toch vooral voor zorgt dat je op een niet aanvallende manier kunt uitspreken wat je wilt. En dat je dan vrijwel altijd wordt begroet met welwillendheid, een luisterend oor, of een helpende hand!
Zijn er situaties waarin je deze communicatiemethode zou willen uitproberen?