In verbindende communicatie wordt vrije wil en spelen belangrijk gevonden. Een uitspraak van de grondlegger van verbindende communicatie, Marshall Rosenberg is:
Never do anything that isn’t play – Doe nooit iets dat geen spelen is
Spelen: heerlijk en onmogelijk?
Alleen maar spelen: voor mij klinkt dat heerlijk en onmogelijk tegelijk.
Heerlijk omdat ik behoefte heb aan vrijheid, lichtheid en plezier. Dat zijn woorden die ik associeer met spelen.
Onmogelijk omdat ik het idee heb dat er altijd wel zaken in het leven zullen zijn die gewoon niet zo leuk zijn en die ik niet kan rijmen met spelen. Zoals ziekte of andere verdrietige situaties – of iets gewoons als boodschappen doen. Ik zie niet hoe je die situaties kunt ombuigen naar een spel. Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik mij, dat deze uitspraak waarschijnlijk helemaal niet doelt op het ombuigen van zulke situaties. Maar is de uitspraak vooral gericht op je eigen acties. En je eigen acties kun je natuurlijk wel beïnvloeden.
Maar waarom heb ik het idee dat vrijheid, lichtheid en plezier onmogelijk zijn in het dagelijks leven?
Bij de combinatie van woorden vrijheid, lichtheid en plezier spelen heb ik ook weer associaties. Namelijk: me nergens zorgen over maken; dat het niet uit maakt wat anderen vinden van mijn acties, dat het niet uitmaakt of iets lukt of niet, dat proberen genoeg is.
En ineens…
En ineens daagt het me dat iets wel of niet opvatten als spelen voortkomt uit de zwaarte die ikzelf aan mijn acties geef. Er is niemand anders die mij de hele dag op mijn vingers kijkt behalve ikzelf. En er is ook niemand anders dan ikzelf die er een waarde aan toekent. Tenminste niet constant.
Om meer vrijheid, lichtheid en plezier te ervaren is het misschien nodig om twee dingen te doen. Ten eerste om mijn kijk op mijn dagelijkse acties aan te passen, de dingen minder zwaar te nemen. En ten tweede, als dan blijkt dat een actie me inderdaad geen vrijheid, lichtheid en plezier brengt daar acuut mee te stoppen.
Welke associatie heb jij bij spelen?
Misschien vind je dit ook interessant: Moeten of willen