En hoe gaat dat dan in het echt?

De afgelopen blogjes vormen samen een uitleg over het voeren van een empathisch gesprek. Het schrijven ervan heeft me weer meer bewust gemaakt van wat het voeren van een empathisch gesprek ook al weer is. En dat het in theorie vrij simpel is; gewoon luisteren en bedenken wat je wil bereiken met wat je gaat zeggen voor je je mond opent. Met als voordeel dat gewoon luisteren je ontslaat van het bedenken van oplossingen en slimme adviezen. Je hoeft alleen in te gaan op de gevoelens en behoeften die je denkt te bespeuren, net zo lang tot de spreker aangeeft dat er genoeg geluisterd is. Ja, dat klinkt eenvoudig, maar in de praktijk is het soms zoeken naar een goede uitvoering.

Wat zit er in de weg?

Ik merk dat hoe meer ik me betrokken voel bij een onderwerp, of bij de spreker, hoe moelijker het me soms valt om volledig aanwezig te zijn bij wat de ander zegt. Soms raakt iets me zo dat ik er al een reactie heb uitgegooid voor ik het weet. Of bij het horen van iets gaan er allerlei gedachten en gevoelens door me heen die ik wil uitspreken. Nu ik er een over nadenk; misschien is het niet zozeer mijn betrokkenheid, maar ongeduld dat in de weg zit. Mocht er geen tijd genoeg zijn, dan heb ik dit alvast gezegd, zoiets. Grappig genoeg kan ik deze stap meteen pareren met de tip voor de spreker: denk na over wat je wil bereiken voordat je wat zegt.

Wat ook wel eens gebeurt is dat ik nog geen idee heb van wat ik ergens van vind, en dat ik nog geen woorden heb gevonden voor wat me bezig houdt, dan zeg ik weinig tot niks. Dan wil ik eerst oefenen met ideeën voor ik me uitspreek over iets.
Verder helpt het natuurlijk als basis in orde is: als ik uitgerust ben, de tijd heb en niet gehaast, dorstig of hongerig ben, is een geheel empathisch gesprek voeren natuurlijk oneindig veel makkelijker dan wanneer dat niet in orde is.

Hoe zit het met de behoeften?

Omdat het herkennen en uiting geven aan behoeften zo’n beetje de basis vormt van verbindende communicatie is het ook wel aardig om even te kijken welke behoeften hier een rol kunnen spelen.
De betrokkenheid en enthousiasme die ik hierboven noemde zou ik misschien kunnen vertalen naar de behoefte aan expressie, een bijdrage willen leveren, gezien worden, erkenning, gecombineerd met de angst dat mis te lopen.
In het geval van nog niet reageren zouden behoeften aan duidelijkheid, helderheid en consistentie een rol kunnen spelen.

Zo gaat dat in het echt

Concluderend: In het echt kunnen verschillende behoeften die tijdens een gesprek opkomen het empathisch karakter van een gesprek in de weg zitten. De kunst is natuurlijk daar empathisch mee om te gaan en met mededogen naar alle gesprekspartners te kijken!

Herken jij welke behoeften je probeert te vervullen tijdens een gesprek?

Misschien vind je dit ook interessant: Hoe kun je het model van verbindende communicatie inzetten?