In verbindende communicatie is een verzoek doen, ofwel iemand iets vragen, de laatste stap in het model. Zelf merk ik dat ik het het soms lastig vind om iemand iets te vragen. Bijvoorbeeld vanuit de overtuigingen dat 1) ik vooral goed voor mezelf moet kunnen zorgen. En 2) anderen niet moet lastig vallen, vind ik het soms moeilijk om iets aan iemand te vragen. Dat voelt dan als te kwetsbaar en alsof ik iets doe wat ik eigenlijk niet mag doen. En zo kan het gebeuren dat ik een simpele vraag omkleed met allerlei redenen waarom ik de vraag stel. Eigenlijk maak ik het degene aan wie ik de vraag…
-
-
Beleefd luisteren of onderbreken?
Iemand uit laten praten wordt gezien als beleefd. Maar hoe beleefd is het om iemand te laten praten wanneer je de draad van het verhaal kwijt bent, of wanneer je het uitgesprokene niet zo interessant (meer) vindt? Iemand onderbreken vinden we vaak moeilijk Over het algemeen geldt dat we het heel moeilijk vinden om iemand te onderbreken. Dat is jammer want zo ontstaat er een schijn van verbondenheid. In theorie is er dan een spreker en een luisteraar. Maar de luisteraar luistert niet (meer) naar de spreker, maar zijn eigen gedachten. “Ah dit stokpaardje weer“, of “Als ze maar gauw uitgepraat is, dan kan ik weer verder.”Ik denk dat de…
-
Bewuste beslissingen
Het nemen van bewuste beslissingen zorgt voor een leuker leven. Tenminste dat is mijn ervaring. In verbindende communicatie is het nagaan hoe je je eigen leven – of dat van iemand anders- kunt verrijken een belangrijk element. Hoe doe je dat? Hoe neem je beslissingen die leiden tot een leuker leven? Om te beginnen is het nodig te weten wat iemands leven verrijkt: wat kan iemands leven leuker kan maken dan het nu is. Dat vraagt dus enig inzicht in de ander, of in jezelf. Een weg daarnaar toe is natuurlijk jezelf of de ander blijven vragen waar zij zin in heeft, hoe je haar dag leuker kunt maken. En…
-
Oefenen met verbindende communicatie
Ha, ik wilde wat schrijven over het oefenen van verbindende communicatie. Bij het brainstormen bedacht ik me dat ik daar al eens eerder over heb geschreven. En dat klopt, een kleine maand geleden namelijk. Misschien niet echt nodig om daar nu weer iets over te schrijven, maar ja; het houdt me wel bezig. Waarom houdt het me bezig? Ik denk dat het me bezig houdt omdat ik verlang naar voortgang op dit gebied. Een verlangen om me nog meer te verbinden met anderen. Om de wereld te zien zoals die is, en niet zoals ik denk dat die moet zijn. Ook als dat pijnlijk is. Een verlangen om onder woorden…
-
Teleurstelling
Ken je dat gevoel? Dat je ergens lang of hard aan gewerkt hebt en op het moment dat je denkt “Hoera, het is klaar!” Blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Dat gevoel had ik deze week, op mijn werk.En wel bij de oplevering van een technisch systeem. Daar werken we al vrij lang aan en aan het begin van deze week zag het er allemaal goed uit. Ik had hoopvolle gedachten: Zouden we het systeem dan nu toch echt kunnen vrijgeven? Zouden we nu eindelijk kunnen profiteren van ons lange werk?We keken de eerder geschreven factsheet nog eens door op onduidelijkheden, maakten de rest van de communicatie in orde….…
-
Terugkijken op een verrijkend jaar
Op 31 december 2021 schreef ik dat ik 2022 net zoals voorgaande jaren een thema wilde geven. En dat ik voor 2022 koos voor verrijken. Hoe heeft dat uitgepakt? Wel verrijkend is een ja Ik heb een aantal dingen gedaan die mijn interesse hadden, maar die ik denk ik anders niet gedaan zou hebben. Of in elk geval met veel meer terughoudendheid en wikken-en-wegen gedaan zou hebben als ik niet had besloten om dingen te doen die mij zouden verrijken. Hiermee bedoel ik trouwens niet zozeer verrijken in materiele zin, maar vooral in de zin van leren en ervaringen en dergelijke. Dus als ik iets tegenkwam waarvan ik dacht dat…
-
Balanceren met behoeften
Het is bijna Kerstmis. Een feest dat door veel mensen wordt gevierd. Het zorgt bij sommige mensen voor een goed gevoel. Die voelen zich bijvoorbeeld hoopvol of dankbaar. Maar het is ook een feest dat bij sommige mensen onrust en afkeer veroorzaakt. Hoe komt dat? Ik denk dat er met Kerstmis sprake is van hooggespannen verwachtingen over hoe het feest zou moeten verlopen. Een beeld dat je in reclames veel ziet is dat van families die gezellig met elkaar een grote maaltijd voorbereiden en die gezellig nuttigen. Dit is een overtuiging die breed lijkt te leven in onze samenleving. Maar de werkelijkheid is natuurlijk weerbarstiger. Misschien heb je niet zo…
-
Verantwoordelijk zijn voor je gevoel
In verbindende communicatie is één van de uitgangspunten dat je zelf verantwoordelijk bent voor je gevoel. Maar wat houdt dat eigenlijk in: verantwoordelijk zijn voor je gevoel? Gevoelens als signalen Gevoelens kun je zien als signalen. Voel je je goed en ervaar je prettige gevoelens dan zit je op de goede weg. Je doet dingen waar je blij en gelukkig van wordt, dingen die bij je passen. Ervaar je onprettige gevoelens, zoals frustratie, boosheid of pijn. Dan kun je dat opvatten als een signaal dat bijsturing nodig is. Wat je aan het doen bent maakt je op enige wijze ongelukkig, het vervult je behoeften niet. Belangrijk is dat die bijsturing…
-
Gedachtes over spelen
In verbindende communicatie wordt vrije wil en spelen belangrijk gevonden. Een uitspraak van de grondlegger van verbindende communicatie, Marshall Rosenberg is: Never do anything that isn’t play – Doe nooit iets dat geen spelen is Spelen: heerlijk en onmogelijk? Alleen maar spelen: voor mij klinkt dat heerlijk en onmogelijk tegelijk. Heerlijk omdat ik behoefte heb aan vrijheid, lichtheid en plezier. Dat zijn woorden die ik associeer met spelen. Onmogelijk omdat ik het idee heb dat er altijd wel zaken in het leven zullen zijn die gewoon niet zo leuk zijn en die ik niet kan rijmen met spelen. Zoals ziekte of andere verdrietige situaties – of iets gewoons als boodschappen…
-
Moeten of willen
Soms heb je je voorgenomen iets te doen, maar dreigt het voornemen niet te slagen. Een blog schrijven bijvoorbeeld. Ik was deze week met een aantal andere dingen bezig waardoor het schrijven van een blog er bijna niet van kwam. Het zag me dwars en ik kreeg een beklemmend gevoel: “Wat nou als ik deze week geen stukje schijf, als het niet lukt iets te bedenken? Dat kan toch niet?” En toen dacht de Verbindende Communicator in mij: Moet je een blog schrijven, of wil je een blog schrijven? Ha, gaf ik mezelf als antwoord terug: ik moet helemaal niks! Wat gebeurt er als ik geen blog zou schrijven? Helemaal…