Pfoe ik merk dat ik deze week bij het schrijven van een nieuwe blog me vooral situaties voor de geest haal van dingen die ik in communicatie graag anders had willen doen. En dat kan hartstikke goed zijn in het kader van groei en leren, maar ik merk dat ik een beetje blijf steken in het oordeel of verwachting dat ik het beter had moeten doen.Zo vind ik dat ik in bepaalde situaties minder oordelend had kunnen zijn, of minder eisen had kunnen stellen bij het stellen van een vraag. Om het compleet te maken gooi ik er ook nog wat zelfverwijt tegen aan. Want waarom lukt het niet de…

In de comments van het vorige bericht geeft een lezer aan dat hij meestal vrij direct en spontaan reageert op situaties: “dus zonder eerst stil te staan om te begrijpen waar het precies omgaat”. Ik denk dat meer mensen, ikzelf incluis, dat wel kunnen herkennen. Het steeds terugkerende pleidooi om stil te staan bij je gevoel en behoefte is denk ik niet voor niks terugkerend. En is ook niet alleen voorbehouden aan het model van verbindende communicatie. Er zijn meerdere methodes die ervoor pleiten om van tijd tot tijd wat zelfonderzoek te doen. Huiswerk? Ik vergelijk het stilstaan bij je gevoel en behoefte maar even met je huiswerk maken. Door…

In een eerdere blog beschreef ik het model van geweldloze communicatie. Wanneer je het model volgt geef je eerst een beschrijving van de situatie die je wilt bespreken, gevolgd door de gevoelens en behoeften die deze situatie met zich mee bracht, eindigend met een verzoek. In deze beschrijving van het model lijkt geen ruimte te zijn voor oordelen. Maar….. Waar zit dat voordeel? Verbindende communicatie wil recht doen aan alles wat er in je leeft, en dat kunnen ook best oordelen zijn. Een oordeel zegt iets over wat je vindt. En dat is meteen het voordeel. Het is een uiting die iets zegt over je gevoel of wat je nodig…